Alamaailman Vasarat op het Dunya Festival
Wat een indrukwekkende band. Ondanks dat het een druk weekend is, gaan we toch naar Dunya, het gratis muziekfestival in het Park bij de Euromast, om er Alamaailman Vasarat te zien optreden. We zijn al jaren bewonderaars maar hebben ze nog nooit live gehoord of gezien.
Alamaailman Vasarat zijn zes gekke Finnen die muziek spelen met cello en blaasinstrumenten, een soort combinatie van klezmer, theatermuziek, punk, circusmuziek, heavy metal en jazz, soms melancholisch en breekbaar, vaak heftig, en vaak hevig dansbaar.
Alamaailman Vasarat, tijdens een ander optreden (foto door Niko Luoma, van de website van Alamaailman Vasarat).
De leider van de band liet een contrabassaxofoon (ofwel Tubax) installeren op het podium, een indrukwekkend instrument om te zien. Maar de aanblik werd mogelijk nog overtroffen zelfs door de muzikant, een man met een hoge hoed, een dikke buik, lange baard en staart en korte broek, die fragiele danspasjes op het podium uitvoert, soms op zijn tenen. Zijn tegenspeler is een lange trombone-speler met lange haren, die woest en wild over het podium heen en weer beent. Vaak voeren ze schijngevechten uit met hun instrumenten.
De hoge hoed vertelt verstaanbare maar compleet onbegrijpelijke verhalen over de muziek. Eén nummer gaat over groene kamelen in een Finse woestijn met felgeel gekleurde lichtjes. Een ander nummer gaat over bijlen, maar dan niet om hout mee te hakken maar om al die andere leuke dingen mee te doen die je met bijlen kunt doen. En er is een melancholisch nummer over een oude vriend waar het nu eigenlijk best goed mee ging.
Zoals de aanwezigheid van de muzikanten is ook de muziek een combinatie van frivole geluiden met heftige, woeste klanken. De cello geeft vrijwel overal de heftige toon aan, krachtig en niet te negeren, met effect en soms distortions. En ondertussen slaat de drummer er superhard en supergeconcentreerd op los.
Het duurt allemaal maar iets meer dan een uur, maar het is alle moeite meer dan waard. We kopen één exemplaar van elke cd die ze bij zich hebben, en laten ze signeren. T-shirts hebben ze niet, want de drukker was dronken en alle opdrukken zijn er scheef opgekomen.
Wat een overweldigende band, wat een belevenis.
