Arthur Brown
Laura en ik zijn allebei erg onder de indruk van Arthur Brown z'n muziek en charisma, en meteen toen we hoorden dat hij in Verviers in België zou optreden gingen we eropuit om kaartjes te kopen. Blijkbaar was dat niet nodig (en zelfs nauwelijks mogelijk), zoals de medewerkers van de zaal ons over de telefoon lieten weten. "Gewoon komen, er is plek zat voor jullie!" En dus gingen we maar gewoon.
Het is een reis van ongeveer 300 kilometer naar Verviers. Arthur Brown en Nick Pynn zouden op zaterdag spelen (27 mei), en dus besloten we om het weekend in Verviers door te brengen. Het regende zo hard dat we besloten om onze tent niet te gebruiken maar in plaats daarvan een kleine blokhut op de camping te huren. Alleen op zaterdag overdag was het eventjes droog. Zondag, toen we vertrokken, was het prachtig weer.
The Spirit Of 66 is in het centrum van de stad Verviers, een kleine, vriendelijke en prettige zaal. Ik telde ongeveer zestig aanwezigen, inclusief de medewerkers en de bandleden van de opening acts. Er waren twee voorprogramma's, eerst rond half negen The Michel Drucker Experience, een Belgische band rond een gitarist, en erna The Last Supper, die zoveel overstuurd lawaai maakten dat nauwelijks iemand kon horen wat ze nou eigenlijk aan het doen waren. Maar goed. Rond een uur of elf kwam Nick Pynn het podium op en speelde een solo waarmee hij Arthur Brown introduceerde.
Hij kwam op met de zwarte kap over zijn gezicht en de grote staf in zijn hand. Het eerste nummer was A Hard Rain's A-Gonna Fall. Daarna nam hij de kap van zijn hoofd en deed de lange mantel uit, en toonde ons zijn glitterpak (met zelfs glitters op zijn sandalen). Terwijl Nick Pynn druk was met het ter plekke samplen van zijn eigen gitaar- en vioolspel (en op die manier dus beide instrumenten tegelijkertijd kon bespelen), was Arthur Brown aan het dansen, schreeuwen, zingen... het is opvallend dat hij na veertig jaar optreden nog steeds die enorme stem heeft...! Tijdens een aantal nummers speelde Nick Pynn een theremin (of was het een dulcimer?), een soort viool zonder strijkstok of zo, die op zijn schoot lag terwijl hij het bespeelde. Op een gegeven moment zei Brown: "Nu is het tijd om jullie de band voor te stellen... op gitaar, Nick Pynn! [applaus] Op viool, Nick Pynn! [applaus] Op theremin, Nick Pynn! [applaus]" etcetera.
Ik weet al niet meer precies wat hij speelde, maar er waren in elk geval Time Captives (met op de achtergrond van het podium een video-projectie van drie getekende figuren die een joint met elkaar deelden, en met Brown en Pynn die ieder een klein licht op hun voorhoofd hadden) en een lange versie van Devil's Grip. Ze speelden ook een nummer dat misschien We Are The Gypsys heette, waarvan Brown naderhand zei dat het was verzonnen en geoefend in de kleedkamer diezelfde avond, en als toegift speelden ze een echt country & western nummer (compleet met een Texaanse hoed), en ze improviseerden één nummer ter plekke (Brown: "Omdat het vanavond zo'n avond is!"). Op sommige nummers speelde iemand die Billy Jones heette (als ik me de naam goed herinner) percussie, een man met lang haar en een sikje, die ook een roadie leek te zijn. Tussen Fire Poem en Fire zat Brown op een stoel aan een tafeltje aan de zijkant op het podium, sprak met een glas rode wijn in de hand: "Welkom in mijn eetkamer," en legde ons uit dat je soms jezelf in de spiegel niet meer herkent. En telkens als hem dat gebeurt, dan zegt hij tegen zichzelf...
Arthur Brown in Verviers, 27 mei 2006 (fotograaf onbekend).
Nick Pynn in Verviers, 27 mei 2006 (fotograaf onbekend).
Rond één uur was het optreden afgelopen, na ongeveer anderhalf of twee uur muziek door Arthur Brown. Na afloop sprak ik even met Nick Pynn terwijl hij op het podium zijn spullen aan het inpakken was, en hij zei dat het hem speet dat hij niet meer van de mooie natuur rond Verviers had gezien (de bossen, de beekjes en rivieren), maar ze moesten de volgende dag al in Bremen zijn. "Ik denk dat het een vroeg ontbijt gaat worden," zei hij. Rond twee uur liep Arthur Brown het podium af en mengde zich tussen wat er nog van het publiek over was.
Hij moest vele handtekeningen zetten en poseren voor tal van foto's, en hij leek het allemaal even leuk te vinden. Nooit geïrriteerd, altijd lachend, altijd kalm. Ik ben blij dat ik enige tijd met hem heb gepraat. Hij is een bijzonder mens, en lijkt een zeer sympathieke, warme persoonlijkheid. Hij vertelde me dat hij wel ooit in Nederland had opgetreden, maar dat was "in the old days," en hij herinnerde zich dat hij in Paradiso en de Melkweg had gespeeld, beide in Amsterdam.
Er was een stuk of zes van zijn albums te koop, de Kingdom Come album, Galactic Zoo Dossier, Brown Black & Blue en nog een paar, en ook een solo-album van Nick Pynn, Afterplanesman. Hij vertelde me dat Arthur Brown er een gesproken bijdrage aan had geleverd en dat alle muziek door hemzelf (Pynn) geschreven was. Ik wilde graag een God-Of-Hellfire T-shirt kopen, dat voor mij uit een koffer van achter het podium gehaald moest worden.
Ik keerde moe, trots en diep onder de indruk terug naar de camping.
