Gong Family Unconvention
Gong treedt nog maar zelden live op, maar als ze optreden, doen ze het ook meteen goed! Vele maanden van tevoren hadden ze de Gong Family Unconvention al aangekondigd, die zou worden gehouden in de Melkweg in Amsterdam, in beide hallen drie dagen met live-muziek door ongeveer vijfentwintig verschillende bands. Op de officiële planetgong website vind je een lijst met alle bands en muzikanten.
We hadden er lang over getwijfeld. Per slot van rekening was het wel 140 euro toegang per persoon... Maar nu, achteraf, kan ik me niet herinneren waarom we ooit hebben durven twijfelen. Vanaf het moment dat Daevid Allen voor het eerst het podium op kwam wist ik dat het een goede keuze was geweest. Ik had geen van de muzikanten ooit eerder in mijn leven gezien. Ik kende alleen twee korte video's van Gong in de jaren negentig (en natuurlijk veel muziek uit de jaren zeventig).
De Melkweg is niet zo groot. De grote zaal heet the Max, er is een kleinere zaal die de Oude Zaal heet, en er is een café-restaurant. In de centrale hal is de garderobe, en daar waren ook de stentjes met T-shirts, cd's en boeken. Elke dag waren er andere albums, en ik zag de boeken pas op de derde dag. De T-shirts waren niet erg mooi, op eentje na allemaal monochroom wit op een gekleurde ondergrond.
Programma van de Gong Family Unconvention in Amsterdam, 3, 4 en 5 november 2006 (klik voor een versie van 829 KB).
Het begon allemaal in de grote zaal, waar Daevid Allen op een stoel midden vooraan op het podium zat. Hij was al een tijdje druk bezig geweest op het podium, met zijn snoeren en monitoren, alsof hij een roadie was. Het eerste concert was aangekondigd als Daevid Allen & friends unplugged. Ze speelden Allen solo nummers, met Allen op electrische gitaar en Graham Clark, een fantastische violist. Ze openden met een love song, een meezinger voor het publiek, waarin Allen uitdrukking gaf aan zijn dankbaarheid voor het publiek. Het was een canon (die niet als zodanig werd gezongen), met als tekst "Dear friends, dear friends / Let me tell you how I feel / You have given me so much pleasure / I love you so." Na een aantal nummers kwam ook Mike Howlett het podium op, met zijn oude en enigszins versleten maar o zo mooie basgitaar... wat een muzikant! En daarna kwam ook Gilli Smyth op, met een snoer in haar hand waarmee ze denkelijk de echo's en andere stemeffecten regelde. En de hele tijd was er een respectvol en tegelijk enthousiast publiek, en voldoende ruimte om te dansen of naar de eerste rij te lopen en weer terug. Maar ik zal dit eerste concert verder niet beschrijven... Het was zó magisch, dat het werkelijk alle beschrijving tart. Het was zeker een van de vijf beste concerten die ik ooit heb gezien, en deze anderhalf uur alleen al waren de toegangsprijs meer dan waard!
Daevid Allen in Amsterdam, 3 november 2006 (fotograaf onbekend).
Diezelfde avond zagen we Mother Gong, met een andere bassist, maar met Didier Malherbe voor het eerst op het podium, en met Orlando Allen op drums (Daevids zoon). Gilli Smyth ziet er behoorlijk oud uit (ze schijnt zelfs ouder te zijn dan Daevid Allen) maar ze had duidelijk veel plezier en was blij met een volle zaal met geïnteresseerden. Veel mensen in het publiek waren nog vrij jong, onder de dertig (maar natuurlijk waren er ook veel oude hippies). We wilden onszelf ontzien, en dus besloten we Here & Now en Acid Mothers Gong die avond maar te laten schieten. Ik herinner me dat we deze dag in de Oude Zaal alleen kleine gedeelten van optredens zagen. Er was een opstelling rond een draaitafel-toetsenbord-laptop, aangevuld door verschillende solerende artiesten (stem of andere instrumenten).
Zaterdag waren we op tijd om het 'impromptu huwelijk' in de Oude Zaal mee te maken. Gilli Smyth als ceremoniemeester bleek Rick Chafen en diens vrouw Kathy in de echt te verbinden. Smyth vertelde het publiek hoe de twee elkaar hadden leren kennen, en een beetje over het belang van Chafen voor de doorbraak van Gong en vele andere bands naar een breder publiek in Amerika, en vroeg Rick en Kathy daarna om de huwelijksgeloften te herhalen. De hele tijd, ik bedoel drie dagen lang, liepen er leden van Gong en andere muzikanten rond tijdens de concerten en in de hal, die naar de muziek aan het luisteren waren, gefotografeerd of bevraagd werden, met iedereen aan het praten waren, of gewoon druk leken met wat dan ook. Tijdens de huwelijksceremonie stond Daevid Allen in het publiek, en kort daarna ging hij het podium op om Pip Pyle en Pierre Moerlen te herdenken, die beiden kort geleden waren overleden. Ter nagedachtenis aan Pierre Moerlen vertelde Daevid Allen over hem en leidde het publiek door de Melkweg, zelf voorop met een schildering van Moerlen in de hand. Na terugkeer in de Oude Zaal werd ook Pip Pyle herdacht. Een aantal mensen vertelde hilarische verhalen over zijn wilde karakter, en Steve Hillage kwam het podium op om uit te leggen dat hij zonder Pip Pyle nooit lid van Gong zou zijn geworden. Hierna begon Daevid Allen drum en drumsticks rond te delen, en alles wat maar lawaai zou maken. Ongeveer een half uur lang was de Oude Zaal druk bezig met drummen, dansen en lawaai maken ter nagedachtenis aan Pip Pyle.
Hierna gingen we naar the Max, maar Slack Baba boeide ons niet (misschien waren we wel te laat, ik herinner het me niet zo goed). Maar toen we terugkeerden in de Oude Zaal kwamen we terecht in een prachtig concert door iets dat Toolshed Lite werd genoemd, diezelfde fabuleuze violist Graham Clark weer en in mijn herinnering ook Daevid Allen op gitaar. Ik was enigszins verbaasd. Allen was het weekend begonnen door gitaar te spelen terwijl hij op een stoel zat (het eerste concert), en ik had geconcludeerd dat hij wat ouder en vermoeid raakte en dat hij vandaag niet zou optreden om zijn energie te sparen voor de concerten op zondag. Maar hij was energiek, speelde zijn gitaar, danste, lachte, en vermaakte zich opperbest.
Tijdens de pauzes liepen we twee of drie keer naar the Max om te zien wat Eat Static was, maar dat was trance of hoe het ook heet, een of andere house-variant. We waren niet onder de indruk, maar des te meer van de optredens in de Oude Zaal. We misten het hele optreden van System 7, maar misschien hebben we het wel niet herkend als System 7... Sacred Geometry was een project van Daevid Allen en Gilli Smyth en ik dacht ook Mike Howlett, spacey, lang uitgesponnen melodieën met als bedoeling levitatie van het publiek. Ik was zo geïntrigeerd dat ik er niet op heb gelet, maar het zal een aantal mensen zeker zijn gelukt! Daarna trad er een project op met de ongebruikelijke naam Stroking The Tail Of The Bird, een project van Allen en Smyth met Malherbe als ik het juist heb, psychedelische muziek met space whispers door Smyth en een vertelling door Allen. We zijn niet gebleven voor de trip-hop night en vertrokken nog voor één uur.
Regelmatig waren mensen wierook aan het branden en eenmaal zag ik iemand wierookstokjes uitdelen en aansteken voor wie er maar eentje wilde vasthouden. Natuurlijk werd er veel wiet gerookt, maar nog niet eens zoveel als ik had verwacht. En er was een man die vrijwel continu bezig was bellen te blazen (zeepbellen, maar niet door ze door zo'n rondje op een stokje te blazen maar met hulp van een kleine plastic machine). Hij leek wel wat op een kabouter, eigenlijk! Zondag arriveerden we iets later in Amsterdam, te laat voor de signeer-sessie van zijn book door Daevid Allen. Het bleek het eerste deel van zijn biografie te zijn, en dik en vrij duur boek dat we besloten niet te kopen (wie weet hoeveel delen er nog gaan verschijnen...?). Geschreven door hemzelf, met als titel Gong Dreaming 1, en verkrijgbaar bij SAF and Firefly publishing. We kochten wel een kleiner boek met gedichten door Daevid Allen, met als titel Poet For Sale. En een album van de University Of Errors, en een live-album van Mother Gong. Er was ook een limited edition serie van 20 cd's met live-opnamen van Daevid Allen en verschillende gasten... o zo verleidelijk, maar wel 15 euro per stuk, en... met welke te beginnen? We hebben deze avond ook Kangaroo Moon niet gezien, maar we waren wel keurig op tijd voor de University Of Errors.
Dit project van Daevid Allen heeft kort geleden het album Jet-Propelled Photographs uitgebracht, met nieuwe versies van de beroemde oude Soft Machine nummers uit de tijd dat Daevid Allen nog in Soft Machine zat (zoals Save Yourself, I Should've Known, Love Makes Sweet Music, Soon Soon Soon, enzovoorts). We waren blij verrast om een concert te krijgen met deze oude Soft Machine nummers, luid en rauw, en met chaotische, lange solo's vol foutjes, ongeveer zoals de Soft Machine deze muziek uitvoerde (rond 1967). Persoonlijk verwachtte ik dat Robert Wyatt elk moment tijdens het optreden op het podium kon verschijnen, en iemand in het publiek riep: "Where's Kevin Ayers then?" Ze speelden twee of drie nummers van Gong (eentje was Stoned Innocent Frankenstein) en ongeveer acht of tien nummers van de Soft Machine. Wat een feest!
Hierna was er een concert door Tim Blake en J.P. Rykiel. Ik had nog nooit van ze gehoord, en zal je niet vervelen met een beschrijving behalve: muziek voor drie toetsenborden en een overdreven new age-achtig persoon (Blake). We waren na een paar seconden weg, beschaamd. Maar op zulke momenten waren het restaurant en de Oude Zaal prettige plaatsen om tot rust te komen...!
En daarop was de tijd gekomen voor de Steve Hillage Band, aangekondigd als de eerste keer dat ze zouden optreden sinds 1977. Ze begonnen vroeg, rond 23:30 of 23:45. Het waren Steve Hillage op gitaar, Chris Taylor op drums, Mike Howlett op bas (die andermaal enorm was!) en Miquette Giraudy op toetsen. Ze werden erg goed ontvangen door het publiek. Ik vond ze wel goed, maar ik geloof dat het niet helemaal mijn muziek is. Na 45 minuten of een uur kwam zonder een pauze Daevid Allen het podium op, gevolgd door Didier Malherbe, Gilli Smyth en anderen (Tim Blake), en de Gong set begon, met Hillage en een ongewijzigde ritme-sectie.
Ik heb al geen idee meer wat ze speelden. Ze speelden alles. Elk van de nummers op Magick Brother, Flying Teapot, Angel's Egg, You, alles...! Welk nummer dan ook, ze speelden het! Het was een enorm feest, met veel meer mensen in het publiek dan de voorgaande dagen. Ze speelden luid, met veel lol, met het hele podium bomvol met acht en later zelfs tien muzikanten tegelijk. En ze gingen maar door. Het leek of ze nooit zouden stoppen. Nadat ze alle (okee dan; bijna alle) van de klassieke Gong nummers hadden gespeeld, volgde een jam met de muziek uit de Gongmaison-periode, met niet minder lol dan toen ze waren begonnen. Allen verkleedde zich ongeveer drie maal maar hij was het grootste deel van de tijd op het podium, vanaf half een, en Steve Hillage, Mike Howlett en Chris Taylor speelden zelfs sinds half twaalf, zonder een pauze. Het laatste kostuum van Daevid Allen was een lange, blauwe glitter-jurk met een blauwe puntmuts. De jurk werd bijeen gehouden door een button met het Peter Hammill-monogram. Het was slechts een paar uur na de verjaardag van Peter Hammill... maar Rick Chafen vertelde me dat hij Allen de button had gegeven. Om bijna drie uur speelden ze hun laatste nummer, maar daarna kwamen ze terug, en zei Allen: "We hebben nog tien minuten over, en we willen elke minuut gebruiken die we kunnen krijgen, en dus... daar gaan we!" En ze speelden nog een toegift tot tien over drie. De laatste woorden die Daevid Allen tegen het publiek sprak, waren: "Thank you, my darlings!" Ik was uitgeput, dus hoe moe zullen zij zijn geweest...? Afgaand op de lol die ze hadden, zou ik denken dat ze er volgend jaar weer zullen zijn. Voor een tiendaagse unconventie als de omstandigheden het hun toelaten! Als je het mij vraagt, mogen ze op elk moment unconveniëren!
Gong in Amsterdam, 5 november 2006 (fotograaf onbekend).
